مدتی قبل همکاری عزیز و زحمت کش پسر 5 ساله دردانه اش را از دست داد. در یک سانحه دلخراش... دو سال قبل تر پسرک پدرش را از دست داده بود و در این مدت همیشه سراغ پدر را می گرفته. در تمام مدتی که این حادثه ناگوار برای همکارمان پیش آمده، از ذهنم دور نشده. چقدر آزمون های خدا سخت و سنگین است. و کسی نمی داند در پس این همه سختی ، کدام نتیجه شیرین می تواند این مادر داغدار و غم دیده را آرام کند؟! مادری که هنوز در شوکی سنگین است و حتی نمی تواند گریه کند.
دیروز هم خبر گرفتم که یکی از بستگان فرزندشان ایست قلبی می کند و با تلاش پزشکان به دنیا و به آغوش خانواده برمیگردد. خدا را شکر کردیم و تولد دوباره اش را شکر گفتیم و از خدا برای همه پدران و مادران ، شادی و آرامش در کنار خانواده را خواستیم.
داشتم همه این تلخ و شیرین ها را کنار هم می گذاشتم. همیشه بین تقدیر و جبر زندگی دچار تردید بوده ام. اما هر چه گذشته و اتفاقات بیشتری را در زندگی خودم و اطرافیان دیده ام ، به اراده خدا بیشتر ایمان پیدا کردم. حکمتی که ما از آن بی خبریم. نمی خواهم خودم را فریب بدهم که ما هیچ کاره و هیچ کاره ایم و اوست که برای ما رقم می زند. نه! بلکه ما نگهبانان زندگی خود و عزیزانمان هستیم که باید آگاه و هوشیار با زندگی روبرو شویم. تا به سمت و سویی که او می خواهد حرکت کنیم. و بدانیم اگر همه آنچه که باید انجام داده ایم، نتیجه حکمتی است که پیش روی ماست و باید در برابر آن تعظیم کنیم.
***
برای این دو عزیز می نویسم
نترس دلبندم از تنهایی
روح من در تو جاری است
گوش کن به صدای من
لالایی است که شب ها گرمت می کند
صبحانه ای شیرین است که شادابت می کند
آغوش امنی است که به فردا می سپاردت
نترس دلبندم...
من با تو آواز می خوانم
با تو به بهشت می آیم
تا قصه هایی تازه از پریان بشنویم
هر وقت تنها شدی نیلبک بزن
آواز بخوان
پرواز کن
دستت را به دست باد بده تا
عطر تو را برایم بیاورد
و هر روز
مرا برای یک پیاده روی
کنار خدا دعوت کن...
