بالاخره بعد از روزهای طولانی نگرانی، دلهره و انتظار، دختر گلم را سپردیم به خدا و مهارت خانم دکتر سجادی. چشم دخترم را عمل کردیم و وقتی برای اولین بار نگاهم کرد، سرش را صاف گرفته بود. خبری از کج گرفتن گردن و انحراف دید نبود. الهی شکر عملش به خوبی انجام شده بود و حالا مانده مراقبت های بعد از عمل.
دست دکتر سجادی درد نکند واقعا بایددست دکترهای متخصص و دلسوز را بوسید. اما از همه مهمتر می خوام از دکتر حلاج ارتوپد و متخصص ستون فقرات که برای اولین بار تشخیص داد که مشکل گردن صبا مربوط به چشمش است تشکر کنم. راستش روزی که برای معاینه صبا را پیش دکتر حلاج بردیم ، به دقت معاینه اش کرد. حسابی این ور و اونورش کرد. بعد گفت ستون فقرات و گردن بچه شما هیچ مشکلی ندارد. ببریدش چشم پزشک! ما کلی تعجب کردیم. چشم صبا در ظاهر مشکلی را نشان نمی داد. مشکلی که ما بتوانیم تشخیص دهیم. اما این توصیه را جدی گرفتم و صبا را پیش دکتر چشم پزشک بردیم و چندین دکتر دیدند و بالاخره با انتخاب و اعتماد به دکتر سجادی عزیز ، عمل صبا با موفقیت انجام شد.
بنابراین به نظرم 70 درصد علاج یک مشکل و بیماری تشخیص اونه. چه بسا یک دکتر متخصص که می خواست گردن صبا را جراحی کنه!! این توصیه را هم به دوستانم میکنم، درسته که علم پیشرفت کرده و دکترهای متخصص زیاد و فراون و اسم درکرده ... اما هیچ وقت به نظر یک متخصص اکتفا نکنند و در رابطه با یک موضوع نظر چند متخصص را جویا شوند اما در نهایت به یک دکتر زبده اعتماد کنند و تصمیم اون را اجرا کنند. معمولا در کشور ما کمیسیون پزشکی در موارد خاص و در بیمارستان ها شکل میگیره اما لازمه که برای مسایلی که پزشکان در مطبشان به اجماع نمی رسند با همکارانشان مشورت کنند . خوب آنها هم که علم غیب ندارند. اما کمتر دکتری را می بینیم که بگوید، به فلان دکتر مراجعه کنید یا اینکه تخصص من نیست، یا اجازه بدهید با همکارانم مشورت کنم! این موضوع در بین دکترهای کشور ما به ندرت اتفاق می افتد.حداقل در موضوع صبا که با موارد خاصی برخورد کردیم.
***
صبا خانم در مدت بیماری سوف زور خوردن و حالا یادگرفته در یخچال را باز کنه و بگه سوف! غ! زووووووووور! یعنی سوپ یه غذای زوریه خوشمزه!
دیگه خودش می تونه قاشق ببره سمت دهنش بدون اینکه قاشق بچرخه. برای همین تمایلش برای تنها غذا خوردن بیشتر شده. جدیداً عاشق پرتقال خوری شده. یه سبد پیک نیک داریم که میزاره زیرپاش و لب ظرفشویی می ایسته و می خواد برام لیوان را آب کنه، بریزه و ظرف بشوره! دیگه استاد این کارها شده و آشپزخونه از دستش در امان نیست.! محاله که چیزی بگیم که این مفهومش را نفهمه! حتی اشاره غیرمستقیم! جدیداً یادگرفته موقعی که کسی می آد تو خونه، میره قایم میشه تا پیداش کنیم. هیچی هم نمیگه. یه علاقه عجیبی به اتاق خواهرم که طبقه بالاست داره. به مامانم میگه بالا...بعد لب پله ها که میرسه دست میزاره رو بینش و میگه هیس ! یعنی بی صدا بریم که شیرین را بترسونیم! بعد میره تو اتاق شیرین و کشو بدلیجات آبجی و لاک و .... یه موقعی سربه سر شیرین می گذاشتم و می گفتم شیرین آماده شو که یه روز صبا بگه میز آرایش منه، تخته من، اتاق منه! الان بهش میگم دیگه از آمادگی گذشته، یه جا برای خودت پیدا کن!!!
روزی که از عمل برگشتیم خونه، تا شیرین را دید و بغلش رفت، چند بار محکم زد تو صورت شیرین! انگار هر چی دق و دلی داشت سر این آبجی ما خالی کرد که چرا تنهاش گذاشته! یا چرا اذیت شده! فکر می کنم رابطه عاطفی و معنوی این دو تا با هم دیدنیه! حسادت خاله و دختر خواهر و عشق و محبت. شایدم مثل دو تا خواهر ...
***
قدر سلامتیمون را زمانی می دونیم که پامون به بیمارستان ها باز میشه! خدایا ، از تو چی بخوام که گنج بزرگ من باشه جز سلامتی !
