این زخم کهنه
گواه حفاری های بیشمار درونم است
لوله هایی که سینه ام را شکافته است
تفااله روزهای به جا مانده را
به سمت مغز خام بالا نشین می ریزد
رگ های مسدود در فاصله آخرین دیدار
در نوسان است
چاقو را بر این زخم کهنه بگذار
حالا از همه دنیای چهارگوش
تو ماندی و این قلب بی صاحب
بگذار آخرین زخم به جا مانده از من
در سینه دیگری،
درمان شود....
فروغ
بازهم جا مانده ام با اضطراب دیگری
می کشم بر چشمهایم نقش خواب دیگری
بالهای ارزوهایم شکسته بی تو و
میروم تا شهر رویا با شتاب دیگری
روزهایم تیره و شب های من تاریک تر
هست تا اندیشه فردا سراب دیگری
تا کجا باید دوید و تا کجا باید کشید
گامهای خسته را در منجلاب دیگری
دوستان بر من حذر دادند و من در اشتباه
هستیم در چاه کردم با طناب دیگری
انعکاس چشمهایت در دلم تابیده بود
این زمان در من بتابان بازتاب دیگری
خسته از دنیای وارون خسته از تنهاییم
می سرایم بعد از این اشعار ناب دیگری
فروغ.14دی ماه 1393
غم یعنی من
غم یعنی ما
ای یار !
مگر ما چه می‌خواستیم که حقمان نبود؟
- تنها عشق
تا همدیگر را دوست بداریم
و از میان این همه درد
مقدّر نبود که تنها
ما دو نفر این چنین آزار شویم.
برای آن که «ما» شویم
«تو» و «من» را کم داشتیم
تو را برای بوسه‌ای
و مرا برای نان.
آنان به ما دشمنی ورزیدند
آنان که نه عشقمان را می‌توانستند دید
و نه هیچ عشق دیگری را.
آن بیچارگان
همچون صندلی‌های یک اتاق خالی
چون غبار و خاکستر
در هم تنیدند
تا صورتک‌های زشتشان
در رنگارنگی شفق محو شد.
شعر: پابلو نرودا
ترجمه: مسعود شیربچه
