باز قصه از نو

قصه سرکار آمدن و صبح زود از خواب بلند شدن و بچه کول کردن خانه مادر بردن و ... شروع شد. دوباره بعد از 20 روز تعطیلی مفصل امروز اولین روزی است که سر کار می آیم. صبح صبا با حسرت به چشم های من زل زده بود. هرچی گفتم دخترم بای بای. اصلا دست تکان نداد. بعد هم موقع خدا حافظی گریه اش گرفت. امروز روز سختی برای هر دوی ماست.

دختری این روزها خیلی شیطونک شده. کنجکاو و دقیق. مثلا می دانه چراغ خواب چه جوری روشن میشه. یا شونه برای کشیدن به مو یا کنترل برای روشن کردن تلویزیونه. مثل کنترل را برمی داره به سمت تلویزیون میگیره. یا شونه را به موهای خودش و من می کشه. این روزها اصوات بیشتری ایجاد می کنه. برای خودش آواز می خونه و گاهی از اینکه چیزی که مورد علاقه اش است را از او جدا کنیم شروع به گریه و جیغ و هوار می کنه. این از خصوصیات ماه 10 و 11 است. چیزی به یکسالگی نمانده. سال قبل این روزها را که یادم می آید احساس می کنم چقدر خوب است که او را در آغوش می گیرم. قصه بارداری را باید فراموش کنم.

سال نو مبارک

عید اومده دوباره. شادی و خنده
هرگز نشه فراموش عیدی بنده
عید همه مبارک. به شادی و سلامتی.
****************************
هر روز که به پایان این تعطیلات نوروزی می گذره دلم بیشتر می گیره.از روزهای خوب با دختربودن دارم لذت می برم و بعد از 20روز جدایی دوباره سخته. سخت... مفهوم وابستگی را به خوبی فهمیده و برای دور شدن از کسانی که میشناسه مثل بابا، آقاجان و مامان جانهاش بیقراری میکنه. اما همه اینا به کنار، دخترم داره بزرگ میشه. تماشای روز به روز و لحظه به لحظه ای که نمی شه ازش گذشت. این روزها دارم یک دل سیر بهش نگاه می کنم. به قد کشیدنش. عادتاهی روزانه اش. شیطنت های زیرکانه اش. چهار دست و پا رفتن و ایستادن و قدم برداشتن کنار میز و صندلی و تلاش برای راه افتادن. گفتن بابا. ماما. اشاره های معنی دار. نشان دادن ایفون. ساعت. آکواریوم. دختر بهاری من داره بزرگ میشه. و این روزها برای من خیلی تماشایی است. امشب یه سفر کوتاه خواهیم داشت. به تهران میریم برای دیدن دوستان خوبی که دیدنشون شادمانی ما را دوچندان می کنه. این دومین سفر صبا گلی است. امیدوارم توی سفر هم دختر خوبی باشه. به امید دیدار.

عید اول

امسال، عید ما عید متفاوتی است. اولین سالی است که نوروزمان را با دخترم آغاز می کنیم. صبا دختر بهاری من، بهترین عیدی است که خداوند برای ما قرار داده.

هرچند عید امسال داغدار عموی بزرگم هستیم، اما هر بار به خودم می گویم، قصه زندگی، تولد و مرگ است. امسال قرار است سال تحویل را در کنار خانواده همسر آغاز کنیم. آنها هم از بودن نوه جدیدشان بسیار خوشحالند.

از شیرین کاری های صبا گلی برایتان بگویم که مامانم عکسهایش را کنار هم قاب کرده. وقتی عکس ها را می بینه ذوق می کنه. بعد ازش که می پرسیم صبا کو؟ با انگشت اشاره به سمت عکس اشاره می کنه! عاشق ایفون تصویری است. وقتی از جلوش رد بشه خودش را میکشه به طرفشو می خواد با همین انگشت کوچکش روی دکمه بزنه تا تصویر بیاد. فقط به تصویر قانع نیست. بعدش به سمت گوشی میره و کلی برای خودش پشت آیفون صدا درمیاره. بچه های عصر تکنولوژین! عاشق موبایل و کنترل و کامپیوتر و ...

امروز هم روز آخری است که به اداره میام. خانه تکانی ها هنوز مانده و من اینجام... دختر هم که کمک نمی کنه که!!

یک روز خوب

همیشه بین مامان باباها این بحث هست که بچه اول بگه ماما یا بگه بابا- اغلب اوقات هم بچه اول میگه ماما. صبا ماما گفتن را در 7 ماهگی از باباش یاد گرفت. تا مدت ها آقای همسر ماما بود و من هم ماما. اما در این ماه خوب، و تو یک روز خوب ، صبا از صبح که چشم باز کرد گفت با با با با و الان خیلی قشنگ هم میگه بابا هم دست تکون میده به معنی بای بای. حالا نمی دونیم منظورش بای بای خداحافظیه یا اشاره به باباشه. جالب اینکه بابا را از من یاد گرفت و بای بای را از یک برنامه کودک که شبکه MBC3 صبح ها میگذاره و مامانم براش پخش می کنه... توی این برنامه چند تا عروسک خوشگل هستن که بای بای و دالی می کنن و صبا هم حرکتاشون را تقلید می کنه و کلی برای خودش ذوق می کنه.
کسی می دونه چه جوری باید به یه بچه نه ماهه گفت نکن؟! ما که هرچی بهش می گیم بچه نه! دست نزن! حواسش را می خوایم ببریم جای دیگه! اما به کارش ادامه میده! فکر کنم در آینده کارهای دشواری برای تربیت یه دختر سر به راه دارم! صبا جونی با شما هستما!!!